Moma αλλιώς!

Κι όμως συνέβη.

Charles Hossein Zenderoudi

Σε πείσμα των καιρών και της πολιτικής κατάστασης στην Αμερική, το ΜοΜa – μουσείο σύγχρονης τέχνης στη Νέα Υόρκη – πρωτοπορεί για ακόμα μια φορά κι αντιστέκεται στη λογοκρισιά της κοινωνίας. Έτσι ξεκίνησε κι από ότι φαίνεται έτσι συνεχίζει.

To μηνυμα της 27η Ιανουαρίου 2017 ήταν σαφές από τη μεριά της κυβέρνησης, ο νέος πρόεδρος της Αμερικής υπογράφει την πρόταση του για ολοκληρωτικό κλείσιμο των συνόρων στο μουσουλμανικό κόσμο,  κάτι που ευτυχώς το Κονγκρέσο δεν αποδέχτηκε.

Οι αντιδράσεις ήρθαν σαν ντόμινο, και μέσα στις επόμενες μέρες, το MoMa έδωσε την απαντησή του. Από τις 3 Φεβρουαρίου 2017, αποφασίζει να εκθέσει έργα ιρακινών, ιρανών και σουδανών καλλιτεχνών για αρκετούς μήνες στον πέμπτο όροφο του κτιρίου που φιλοξενεί μέχρι στιγμής θρύλους της δυτικής τέχνης.

Από τη χρονιά της ίδρυσης του το 1929, υπήρξε υποστήριξη για την αφηρημένη τέχνη κι από τότε αγκαλιάζει κάθε μορφή αποδεκτής ή μη, δημιουργίας και δημιουργικότητας.

Με κάθε κινησή του δείχνει πως δεν φοβάται τίποτα και πια αντικαθιστά τα έργα σπουδαίων και πλεόν αποδεκτών καλλιτεχνών, με άλλα έργα, από τους πρόσφατα “απαγορευμένους” μουσουλμάνους καλλιτέχνες.

Ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών απαγορεύει την είσοδο σε πολίτες από μουσουλμανικές χώρες, και το MoMa απαντά εγκωμιαζοντάς τους.

Δίνοντας κεντρική θέση σε έργα από την Ιρακινή αρχιτέκτονα Zaha Hadid, τον Ιρανό καλλιτέχνη Tala Madani, της φωτογράφου Shirana Shahbazi, του ζωγράφου Marcos Grigorian, του γλύπτη Parviz Tanavoli, του σχεδιαστή Chares Hossein Zenderoudi και του ζωγραφού Ibrahim el-Saladi από το Σουδάν πλάι στα έργα των θρύλων από Matisse, Picasso, Rousseau κλπ.

Το τζαμί, Ibrahim el-Saladi

Composition, Shirana Shahbazi

Για το καλωσόρισμο λοιπόν στο νέο εκθεσιακό πρόγραμμα του πέμπτο όροφο, η φωτογραφία από την ιρανή καλλιτέχνη Shirana Shahbazi δεσπόζει συνοδεία του εξής κειμένου που καθιστά σαφή τη θέση του μουσείου απέναντι σε κάθε διάκριση : “Αυτό το έργο είναι υπογεγραμμένο από μια καλλιτέχνιδα ερχόμενη από ένα κράτος όπου οι κάτοικοι δεν είναι πλέον αποδεχτοί στα Ηνωμένα Έθνη, μετά την απόφαση του προέδρου, υπογεγραμμένη τις 27 Ιανουαρίου 2017. Αντίθετοι σ’αυτοί την κίνηση, εισχωρούν στις αίθουσες περισσότερα έργα μουσουλμάνων καλλιτεχνών, κάνοντας σαφές πως τα ιδεώδη της αποδοχής και της φιλοξενίας είναι μείζοντος σημασίας για το Μουσείο όσο και για την Αμερίκη.”

Installation view, New Photography 2012, The Museum of Modern Art, October 3, 2012- February 4, 2013 – Moma

Με λίγα λόγια, ο χώρος καθιστά ξεκάθαρο ότι όλοι είναι μαζί, όλοι είναι αποδεκτοί.

Εγώ κι ο πατέρας μου, Charles Hossein Zenderoudi, 1962

Ο χορός, Henri Matisse

Ο Χορός του Ματίζ βρίσκεται δίπλα στο έργο του ιρανού Charles Hossen Zenderoudi,  λίγο πιο πέρα το Έγω και το Χωριό του Σαγκάλ βρίσκεται απέναντι από το βίντεο της ιρανής Talal Madani, τα πάντα συνδέονται κι επικοινωνούν.

Η ιρακινή αρχιτέκτονας Zaha Hadidi Photo – Getty Images/ Oli Scarff

Εγώ και το χωριό μου, Marc Chagall

Tala Madani

Ο διάλογος συνεχίζεται με τις γεωμετρικές φόρμες της πλέον γνωστής Zaha Hadid, με την Κοιμισμένη τσιγγάνα του Ρουσώ.

Η κοιμισμένη Τσιγγάνα – Herni Rousseau

Για την ολοκλήρωση και την υπογραφή σ’αυτό το εγχείρημα, έφτα από τα έργα του γλύπτη Siah Armajani από αλουμίνϊο και χάλυβα, έχουν μεταφερθεί σ’ ένα από κυριότερα σημεία του μουσείο.

Siah Armajani – Moma

Ο ζωτικός χώρος που δόθηκε σε αυτούς τους καλλιτέχνες είναι αξιοθαύμαστη κίνηση από τη μεριά του μουσείου.

Καθώς κι η ανακοίνωση για τη συνεργασία το με το Open Art Space, δίνοντας μ’αυτό τον τρόπο πρόσβαση σε μέλη της LGBTQ κοινότητας να συμμετέχει και να παρευρίσκεται εβδομαδίαια στο μουσείο.

Υ.Γ. Η σελίδα του μουσείου δεν διαφημίζει αυτή την κίνηση – ΡΟΥΑ ΜΑΤ- για τον καλλιτεχνικό κόσμο, αφού μάλλον το MoMa δεν έχει ανάγκη να “πουλήσει” την εικόνα του σεβασμού και της αποδοχής, αλλά όντως την έχει.